วันก่อนอ่านหนังสือพิมพ์เจอข่าวนึงที่เขาเอาภาพ Rocket Engineer 2 คนเป็นภาพที่คนนึงเข็นจักรยานที่มีหัวจรวดตั้งบนท้ายไปตามถนนขรุขระ
คนในภาพนั้นให้สัมภาษณ์ว่าเมื่อประมาณ 30 ปีก่อนเขากำลังจะเอาหัวจรวดนั้นไปที่ Launch Site แต่ไม่มีรถคันไหนว่างมาขนไปให้เลยเขาเลยตัดสินใจ เดินแบกหัวจรวดอันนั้นไปด้วยตัวเอง
กำหนดเวลาปล่อยจรวด 6 โมงเย็น ตอนนั้น 4 โมงครึ่งแล้วเดินไปได้สักพัก เขาเล่าว่าเจอจักรยานทิ้งอยู่ไม่มีคนใช้ เลยเอาหัวจรวดไปตั้งแล้วเข็นต่อไปจนไปถึงที่ปล่อยได้ทัน คนที่รับผิดชอบเรื่องการขนส่งตอนนั้นก็ออกมาขอโทษแล้วบอกว่าเป็นความผิดของเขาเองที่ไม่ได้เตรียมรถมาขนส่งให้
ทำให้คิดได้ว่าบางครั้งเราคำนึงถึงความสะดวกสบายมากไปหรือเปล่า? สิ่งที่มีอยู่ตอนนี้ถ้าสักวันมันไม่มีแล้วจะเป็นอย่างไร ทำอะไรได้เหมือนกับตอนที่มันมีอยู่ไหม
คนอินเดียที่อยู่ข้างๆที่พักคาดว่าเป็นชนชั้นแรงงานยังใช้วิธีการซักผ้าแบบ "เอาไม้ตี" อยู่เลย(เหมือนในละครแดจังกึม) ทุกๆเสาร์ อาทิตย์ตอนเช้าผมจะได้ยินเสียงเหมือน กับมีใครทุบอะไรอยู่ก็คิดว่ามีการก่อสร้างอะไรแต่หลายๆอาทิตย์เข้าเลยชะโงกหน้าออกไปดูปรากฏว่าเป็นการซักผ้าแบบนั้นไม่รู้ว่าเขาทำอย่างไรให้มันสะอาด(หรืออาจจะ ไม่สะอาด)
วันไหนอากาศหนาวๆมองออกไปก็จะเห็นคนนั่งผิงไฟกันอยู่หน้าบ้านของเขา(ไม่มีไฟฟ้า) แต่ถ้าขยับสายตาไปทางซ้ายอีกนิดก็จะพบบ้านใหญ่โตที่มีสวนมีสระว่ายน้ำ มองไป ทางขวาจะเจอคอนโดสุดหรูที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน
มันคือความแตกต่างของคน คนที่ยังซักผ้าโดยใช้ไม้ตี นั่งพิงไฟอยู่หน้าบ้าน เขาอยากได้สิ่งที่มากกว่าที่เขามีอยู่หรือเปล่า หรือว่าเขามีความสุขดีอยู่แล้ว?
>> ม่าเหนเรย>> = =>> ม่าเหนมี>> มองม่าเหน>> หัวจรวดอยู่หนาย>> แล้วเปงยางงาย>> – -"
I really like this post. How can you tell the story in such a beautiful way. very charming!